Eerste keer op mallorca
De zomer bestond voor vriendlief en mij vooral uit werken en terrassen. Niets mis mee, maar het ging natuurlijk om die welverdiende vakantie eind september. Dit keer niet met z’n tweeën; zijn ‘custom made’ beste vriend en diens zusje (foto) moesten ook mee.
Laat ik beginnen met een disclaimer: ik ben geen wielermadame en zal nooit een grote koers op mijn naam schrijven. Sterker nog, ik pomp niet eens mijn eigen banden op en weiger mijn wielersokken (sportsokken van de Action) op te trekken tot halverwege mijn onderbenen…
Toch besloot ik de uitdaging aan te gaan. ’s Ochtends om een uur of 9 waren we in het hotel. Sneller dan ik dacht (lees: hoopte) stond ik in mijn wielerkleding, volledig bewapend met fiets, navigatie, gelletjes en gereedschap, op de stoep van het hotel.
Nadat we de stad uit waren, besloten we meteen maar een ‘klimmetje’ mee te pakken. Hier kan ik kort over zijn: Fanta Limón smaakte nog nooit zó goed! Dit werd overigens bevestigd toen ik daarna mijn eerste gelletje naar binnen werkte, ranzig!
De dagen erna liepen als een trein. Stiekem was ik best trots op mijn Strava-posts (niet op Strava = niet gereden) en spierpijn had ik simpelweg niet. Waarschijnlijk had ik dat te danken aan een aantal factoren: een goede conditie, super materiaal en asfalt als babybilletjes. Mallorca is overigens sowieso ontzettend goed ingericht op de duizenden wielrenners die hier elk jaar vertoeven. Zelfs fietsen over N-wegen levert hier nul problemen op.
“Ging er dan helemaal niks mis?”
Ik wou dat ik een sensationeel verhaal had over een afdaling, waar ik uit de bocht vloog, toen ik een Kawasaki Ninja inhaalde, maar nee… Het was een stoeprandje, meer wil ik er niet over kwijt. De schade? Twee gekneusde vingers links, een jaap in mijn rechterhand en een geschaafde knie, ach ja…
Verder was de voorlaatste rit ook niet misselijk, of ja, juist wel. Voor we vertrokken wist ik al dat het niet mijn dag zou worden. Een beetje slapjes voelde ik me. Eigenwijs als ik ben, besloot ik toch de San Salvador op te fietsen. Dat ging helemaal prima, maar de afdaling… Mijn gekneusde vingers verkrampten, alsof ze vastroestten aan de shifters. Eenmaal beneden werd ik misselijk, begon ik te gapen alsof ik nachten niet geslapen had en sukkelde ik met een krappe 20km/u terug naar het hotel. De laatste 30km was een drama. Ik besloot dat mijn fietsavontuur op Mallorca ten einde was.
“Was het dan zo vreselijk?”
We zijn inmiddels een tijd verder. Mijn vingers zijn nog niet helemaal okê en op mijn knie zit net een vers laagje huid, maar als iemand me vraagt om morgen mee te gaan naar Mallorca, zeg ik volmondig ´ja!´.
